Η χρήση της αιολικής ενέργειας (μέσω της μετατροπής της σε μηχανική) είναι γνωστή στον άνθρωπο από τα αρχαία χρόνια. Ο άνεμος για αιώνες έδινε την ώθηση του στη ναυσιπλοΐα. Στα χρόνια του Μεσαίωνα, ο ανεμόμυλος κατάφερε ένα αποφασιστικό πλήγμα στην πολιτική και οικονομική εξουσία του φεουδάρχη, αποτελώντας την εναλλακτική (με μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας ως προς την εγκατάσταση του) τεχνολογία στον νερόμυλο, πάντοτε εγκατεστημένο εντός του φέουδου και άρα εκμεταλλευόμενο από τον φεουδάρχη. Στη συνέχεια η αιολική ενέργεια χρησιμοποιήθηκε μέσω διαφόρων μικρής κλίμακας αιολικών διατάξεων στην άρδευση (πχ στο οροπέδιο του Λασιθίου, σε περιοχές των ΗΠΑ κ.α.) ή στην παραγωγή μικρών ποσών ηλεκτρικής ενέργειας (στα αγροκτήματα των ΗΠΑ) πριν περάσει στην αφάνεια λόγω του κινητήρα εσωτερικής καύσης και του εξηλεκτρισμού στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Οι ελλείψεις των ορυκτών καυσίμων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ξαναφέρνουν την ιδέα της εκμετάλλευσης της δύναμης του ανέμου στα επιστημονικά επιτελεία της Δύσης, όμως οι προσπάθειες παρέμειναν σε περιορισμένη κλίμακα μέχρι τη δεκαετία του 1970. Τότε, ο αυξανόμενος οικολογικός προβληματισμός, η αντίθεση στην πυρηνική ενέργεια και εν τέλει η κρίση του πετρελαίου του 1973 έθεσαν με νέους όρους το ζήτημα, με αποτέλεσμα την σύγχρονη αιολική τεχνολογία. Όμως η ιστορία των προσπαθειών αξιοποίησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) απέχει εξίσου από το να είναι αθώα, όσο και πράσινη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου