Εκδήλωση για Ανεμογεννήτριες στον Παντοκράτορα

Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια σας προσκαλεί στην προβολή του ντοκιμαντέρ:

"Η Αιολική Βιομηχανία στην Άνδρο" ή αλλιώς... η καταστροφή ενος νησιού με πρόσχημα τη Πράσινη Ανάπτυξη.

Την Τρίτη 29-3, στις 9 μ.μ. στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου.

Οχι στις Ανεμογεννήτριες στον Παντοκράτορα

Οχι στην ιδιωτικοποίηση του τομέα της ενέργειας

Ανακοίνωση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια



Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια καταδικάζει την αντιδημοκρατική μεθόδευση του προέδρου του περιφερειακού συμβουλίου Ιονίων Νήσων, η οποία κατέληξε στην εκβολή της παράταξής μας από τη συνεδρίαση της 26ης -2-2011.

Η εκβολή μας από το περιφερειακό συμβούλιο θεωρούμε ότι σχετιζόταν με την εισήγησή μας σχετικά με την ανάκληση των αδειοδοτήσεων για το Αιολικό Πάρκο στον Παντοκράτορα και τα Λατομεία Τρουμπέτα. Άλλωστε, τα επιχειρήματα που δόθηκαν στη δημοσιότητα επί του θέματος τη περασμένη βδομάδα ήταν συντριπτικά. Η αναβολή του θέματος από το περιφερειακό συμβούλιο (για 2η φορά), τη στιγμή που η ENOVA έχει ήδη ξεκινήσει τις εργασίες στην κορυφογραμμή του Παντοκράτορα, αντικειμενικά ήταν μια απόφαση που λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων της πολυεθνικής αυτής εταιρείας.

Το σχέδιο της εκβολής πάτησε σε δύο παράγοντες. Στην αίθουσα του περιφερειακού συμβουλίου είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς πάρα πολλοί μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί και περιβαλλοντικοί σύλλογοι για να υπερασπιστούν τη δημόσια παιδεία (μεταφορές μαθητών – συγχωνεύσεις σχολείων) το περιβάλλον και το δημόσιο συμφέρον (αιολικό πάρκο παντοκράτορα – λατομεία τρουμπέτα). Υπήρχαν λοιπόν δύο κακές συντεταγμένες για την κυρίαρχη πολιτική: Η θερμή παρουσία του κόσμου και οι αποκαλύψεις της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για το θέμα του Αιολικού Πάρκου – Λατομείων. Ήταν προφανές πως ο Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου δεν ήθελε να συζητηθεί ούτε το θέμα των συγχωνεύσεων (στην Α/θμια έχει εισηγηθεί ο ίδιος καταργήσεις σχολείων), πράγμα που φάνηκε με την επίμονη άρνησή του να συζητηθεί το ζήτημα της επικείμενης κατάργησης του Γ. Σκριπερού , όταν  ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, μόνος πια, χωρίς τη συμπαράσταση άλλων γονέων, έθεσε το ζήτημα.

Γι’ αυτό ο κ. Άνθης αποφάσισε να δυναμιτίσει το κλίμα, να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να διαλυθεί το περιφερειακό συμβούλιο. Φρόντισε λοιπόν να «ξεχάσει» αυτό που ως πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου είχε δεχτεί, ότι η Αντικαπιταλιστική Αριστερά ως παράταξη είχε δικαίωμα λόγου (όχι ψήφου, καθώς η εκλεγμένη εκπρόσωπός μας ήταν ασθενής). Δεν είχε ξεχάσει όμως ότι είχαμε αναλάβει την εισήγηση για το Αιολικό Πάρκο στον Παντοκράτορα και τα λατομεία Τρουμπέτα. Έτσι, ο κ. Άνθης, με την έπαρση ενός Βοναπάρτη φώναζε στο πλήθος (!) ότι δε θα ξεκινήσει η συζήτηση αν δεν αποχωρήσει η Αντικαπιταλιστική Αριστερά!

Η παράδοση του κ. Άνθη (ψαλίδια – κόφτες μπροστά από τα σχολεία) επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά με την κλήση της αστυνομίας για να βάλει την τάξη σε ένα πολιτικό σώμα και να μας απομακρύνει από την αίθουσα. Εμείς, ως παράταξη, αποφασίσαμε να μην παίξουμε το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού που είχε ξεκινήσει ο πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου. Απευθυνθήκαμε στους συγκεντρωμένους και ζητήσαμε να ξεκινήσει το περιφερειακό συμβούλιο για τα θέματα εκτός ημερησίας διάταξης (λεωφορεία – κλείσιμο σχολείων).

Όταν ξεκίνησε η διαδικασία της ημερήσιας διάταξης ο κ. Άνθης αγνόησε την πρότασή μας να θέσει στο σώμα το ζήτημα της συμμετοχής μας στην διαδικασία με δικαίωμα λόγου και μόνο. Δυστυχώς, οι παραπάνω αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας του κ. Σπύρου δεν καταγγέλθηκαν από τις λοιπές αριστερές παρατάξεις. Μάλιστα, ο κ. Γουλής, αντί να στηρίξει το δικαίωμα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να συμμετάσχει με δικαίωμα λόγου στο περιφερειακό συμβούλιο, επεδίωξε επανειλημμένα να εκμεταλλευτεί την αποβολή μας από την συνεδρίαση, προκειμένου να εμφανιστεί ο ίδιος ως εισηγητής. Το ήθος και η αγωνιστική παράδοση του πολιτικού του χώρου θα έπρεπε να τον οδηγήσουν κατ’ αρχήν να υπερασπιστεί την δυνατότητα συμμετοχής μας στην συνεδρίαση με δικαίωμα λόγου και μόνο και στη συνέχεια, εάν η προσπάθεια του απέβαινε άκαρπη, να αγωνιστεί για να συζητηθεί οπωσδήποτε το θέμα και να μην αναβληθεί. Ενεργώντας έτσι θα εξέφραζε τη γνώμη και τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών και στελεχών της Λαϊκής Συσπείρωσης. Οι καιροί δεν ευνοούν «ανιστόρητους συμβιβασμούς» με τις πλειοψηφίες του Καλλικράτη εις βάρος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ούτε και εξασφαλίζουν την πραγματική ηγεμονία στον αριστερό χώρο.

Από τη δική μας πλευρά θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο πλευρό των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών, περιβαλλοντικών φορέων, κατοίκων και πολιτών εναντίον των δημίων του ελληνικού λαού και των συνεργατών τους, μέχρι την εκδίωξή τους με μαζική λαϊκή πάλη, την άρνηση πληρωμής του ιμπεριαλιστικού τοκογλυφικού χρέους, την εξασφάλιση των λαϊκών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και την περιβαλλοντική καταστροφή. Παλεύουμε να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.



Κέρκυρα, 28-2-2011






Δελτίο Τύπου

Την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011, ώρα 8 μ.μ. στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου συγκλήθηκε, κατόπιν ανοιχτής πρόσκλησης από την Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια, σύσκεψη  τοπικών, κοινωνικών συλλογικοτήτων και περιβαλλοντικών οργανώσεων. Στη σύσκεψη συμμετείχαν η ΑΝΑΣΑ, η παράταξη «Εμπρός με εσένα για τη Κέρκυρα», η ΕΝΑΚ, η Περιβαλλοντική Παρέμβαση «Αντινιώτη», και ο Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος.

Στόχος της σύσκεψης ήταν η αντιμετώπιση του ζητήματος που έχει προκύψει με την πρόσφατη αναγγελία έναρξης των έργων εγκατάστασης Αιολικού Πάρκου στον Παντοκράτορα.

Αναπτύχτηκε σοβαρός και εκτεταμένος προβληματισμός όσον αφορά τόσο τις διαδικασίες έγκρισης-αδειοδότησης του έργου από την απελθούσα περιφερειακή αρχή όσο και τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αρνητικές επιπτώσεις του έργου για το φυσικό περιβάλλον και το κοινωνικό σύνολο.

Οι συμμετέχοντες αποφάσισαν να απαιτηθεί από το Περιφερειακό Συμβούλιο και κάθε άλλο αρμόδιο όργανο η ανάκληση όλων των διοικητικών πράξεων που αφορούν την αδειοδότηση και εγκατάσταση του Αιολικού Πάρκου στον Παντοκράτορα. Επίσης, συμφώνησαν ότι η ενέργεια είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να παράγεται από δημόσιους φορείς υπό εργατικό και λαϊκό έλεγχο και όχι με στόχο την εξυπηρέτηση των ιδιωτικών συμφερόντων.

Τέλος καλούν σε παράσταση διαμαρτυρίας στο Περιφερειακό Συμβούλιο το Σάββατο 26/2 στις 12, όπου συζητείται το θέμα του Αιολικού Πάρκου στο Παντοκράτορα.


Η μάχη για τη δημόσια υγεία τώρα ξεκινά!

του Λευτέρη Μαρκάτη*

11 συγκλονιστικές ημέρες έφεραν με εντυπωσιακό τρόπο στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής και πολιτικής ατζέντας το θέμα της λαϊκής υγείας αλλά και τη δυνατότητα πραγματικού συντονισμού αγωνιζόμενων κλάδων! Με κέντρο την κατάληψη του Υπουργείου Υγείας και ορόσημο το μεγαλειώδες συλλαλητήριο την Τετάρτη 9-2 όπου πάνω από πέντε χιλιάδες – 5000 - !!! – γιατροί πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας (με συμμετοχή εργαζομένων όπως απεργοί της ΕΘΕΛ !)

Ο νέος νόμος –έκτρωμα του Υπουργείου Υγείας αποτελεί μια σαρωτική προσπάθεια επιβολής άκρως αντιδραστικών ρυθμίσεων που υπαγορεύονται από την πολιτική κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ σύμφωνα με το «Μνημόνιο 3» :

1) Το σύστημα προμηθειών των δημόσιων νοσοκομείων παραδίνεται σε ιδιωτικές εταιρείες managers.Οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες που συμμετείχαν άμεσα στην επί δεκαετίες καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων με σκανδαλώδεις συμβάσεις περίθαλψης, θα «επιβραβευθούν» αναλαμβάνοντας και την ... συγκεντροποίηση της μίζας των προμηθειών

2) Με τις αντιδραστικές ρυθμίσεις για την πρωτοβάθμια περίθαλψη ( δημιουργία ενός φορέα ασφάλισης-ΕΟΠΥΥ ) πλήττονται…θανάσιμα τόσο η παροχή περίθαλψης στη λαϊκή πλειοψηφία όσο και τα εργασιακά δικαιώματα χιλιάδων γιατρών που εργάζονται ή είναι συμβεβλημένοι με τα κοινωνικά ασφαλιστικά ταμεία. Για τους συμβαλλόμενους γιατρούς, προβλέπεται σύμβαση «τύπου ΟΑΕΕ» με πενιχρή μηνιαία πάγια αντιμισθία όπως επί λέξει αναφέρει το «3ο επικαιροποιημένο μνημόνιο για την υγεία. Ανοίγει βεβαίως ορθάνοιχτα η πόρτα στην εργολαβία ιατρικής εργασίας και στη μεσολάβηση εταιρειών – «πολυϊατρείων» που θα συνάπτουν συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ απασχολώντας γιατρούς-σκλάβουςτων 500 ευρώ τον μήνα

3) Με άλλη μια σειρά διατάξεων επιχειρείται η αντιδραστική αναδιαμόρφωση της ιατρικής ιεραρχίας στο ΕΣΥ με κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων της συλλογικής σύμβασης.

4) Οι ρυθμίσεις για τη διανομή του φαρμάκου και τους φαρμακοποιούς οδηγούν στην πλήρη εμπορευματοποίηση του ευαίσθητου κλάδου ενώ καταδικάζουν σε κλείσιμο χιλιάδες μικρά και μεσαία φαρμακεία.
Με αιχμή την αντιπαράθεση σε αυτό το καταστροφικό νομοσχέδιο ξεκίνησε μία συγκλονιστική κινητοποίηση του ιατρικού κλάδου με συμμετοχή όλων των φορέων και κέντρο αγώνα την κατάληψη του Υπ.Yγείας .Σε μία διαρκή ανοιχτή συνέλευση ( δεκάδων ωρών,για έντεκα συνεχείς μέρες ) τέθηκαν οι βάσεις για μία νέα ενότητα αιτημάτων του και στοχεύσεων από το ιατρικό κίνημα που αποτυπώθηκαν στα 12 σημεία του ιστορικού πλαισίου απόφασης της κατάληψης . Κεντρικός-στρατηγικός στόχος είναι η πάλη για ένα δωρεάν-αποκλειστικά δημόσιο-σύγχρονο-ισότιμο-καθολικό σύστημα υγείας που να καλύπτει τις αυξανόμενες ανάγκες του λαού για υγεία και να προσφέρει εργασιακή αξιοπρέπεια στους λειτουργούς του.
Καθοριστικό αναδείχθηκε το ζήτημα του διακλαδικού, παλλαϊκού συντονισμού για την ανατροπή συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ – ΔΝΤ, για την ανάδειξη του θέματος των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνία κλπ) σε κεντρικό πολιτικό θέμα παλλαϊκού αγώνα!
Ανεξίτηλες θα μείνουν στη μνήμη μας οι στιγμές συντονισμού με τους απεργούς της ΕΘΕΛ και το σύνθημα YΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ ,ο πραγματικός κοινωνικός διάλογος με τους ασθενείς κατά τη συνταγογράφηση στο ισόγειο του υπουργείου υγείας ( διαλύοντας τον απεργοσπαστικό μηχανισμό του κ.Λοβέρδου.. ) και τέλος η συγκλονιστική στιγμή της συμπαράστασης στους εργάτες-απεργούς πείνας της οδού Ηπείρου με την πορεία της κατάληψης να φωνάζουν: ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟ!
Επόμενο ραντεβού του αγωνιζόμενου ιατρικού κόσμου στην απεργία 23/2 !


*Είναι Γιατρός, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κέρκυρας και της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια

Για τη περιβόητη «Πράσινη Ανάπτυξη»

του Κώστα Φαγογένη*

Ένα από τα κυρία χαρακτηριστικά της σημερινής πολυδιάστατης κρίσης είναι και η οικολογική κρίση. Η καταστροφή των οικολογικών συστημάτων, η εκτεταμένη μόλυνση, η βαθμιαία εξάντληση των φυσικών πόρων και, γενικά, η ραγδαία υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής έχουν κάνει ξεκάθαρα τα όρια της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης στα 40 τελευταία  χρόνια (φαινόμενο του θερμοκηπίου, διοξίνες, εξαφάνιση των τροπικών δασών, που ζει το ένα τρίτο του συνόλου των φυτών και των ζώων της γης, εντατική γεωργική καλλιέργεια και αλλοίωση των αγρο-οικοσυστημάτων με αποτέλεσμα το ξέσπασμα διάφορων επιδημιών, όπως τρελές αγελάδες, γρίπη των χοίρων).

Τα επιτακτικά προβλήματα του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων τροφοδότησαν μια συζήτηση επανεξέτασης της σχέσης του ανθρώπου προς το περιβάλλον, που διαμόρφωσαν με τη σειρά τους αντίστοιχες προτάσεις και θέσεις εξόδου από τη κρίση.

Αφενός διαμορφώνεται μια λογική που αποδέχεται το σημερινό σύστημα ως κάτι δεδομένο, θεωρώντας μάλιστα ότι δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή οικολογική κρίση ή, ακόμα και αν έχει σχέση, οπωσδήποτε δεν οφείλεται στο ίδιο το σύστημα αλλά απλώς στη κακή λειτουργία του ή στην επικράτηση ενός διαβρωτικού πολιτιστικού προτύπου. Αφετέρου, διαμορφώνεται και μια δεύτερη λογική, που θεωρεί ότι η μελέτη των δομών του συγκεκριμένου και ιστορικά προσδιορισμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, των ορίων του, της σχέσης του με το περιβάλλον, και επομένως με την οικολογική κρίση, αποτελεί όρο μιας δημιουργικής λύσης των αντιφάσεων του, προς όφελος των εργαζομένων και της φύσης. Για τη δεύτερη αυτή άποψη, τα προβλήματα του περιβάλλοντος και η λύση τους δεν μπορούν να ιδωθούν παρά μόνο μέσα από το πρίσμα της βασικής αντίθεσης που χαρακτηρίζει το καπιταλισμό της εποχής μας, δηλαδή την αντίθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και τις δυνάμεις της ζωντανής εργασίας.  Στη μεν πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τις διάφορες μορφές της τεχνοκρατικής οικολογίας και στη δεύτερη με τη ριζοσπαστική οικολογία, δηλαδή με την μαρξιστική προσέγγιση των προβλημάτων του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων.
Έτσι, στην πρώτη κατηγορία ανήκει, για παράδειγμα ο περιβαλλοντισμός (που υποστηρίζουν νεοφιλελεύθεροι αλλά και σοσιαλδημοκράτες περιβαλλοντιστές), τμήμα του οποίου αποτελεί και η προσέγγιση της «Πράσινης Ανάπτυξης». Οι προσεγγίσεις αυτές έχουν κοινό χαρακτηριστικό ότι παίρνουν ως δεδομένο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς, το οποίο υποτίθεται ότι με κατάλληλες οικονομικές πολιτικές  και τεχνολογίες, θα μπορούσε να γίνει «φιλικό προς το περιβάλλον. 
Η προσέγγιση της πράσινης ανάπτυξης αντιπροσωπεύει μια ρητή προσπάθεια σύνθεσης της νεοκλασικής οικονομικής θεωρίας με την οικολογία, μέσω της «Οικονομικής του Περιβάλλοντος και των Φυσικών Πόρων», που συγκροτήθηκε σαν ξεχωριστός κλάδος τη δεκαετία του ’70. Η προσέγγιση της «Πράσινης Ανάπτυξης» αποδίδει τις αιτίες των οικολογικών προβλημάτων σε διάφορες «εξωτερικότητες» στο γεγονός δηλαδή ότι οι τιμές του μηχανισμού της αγοράς δεν εκφράζουν, για διάφορους λόγους, το πραγματικό περιβαλλοντικό κόστος της παραγωγής, πράγμα που συνεπάγεται ότι με τις κατάλληλες οικονομικές πολιτικές (π.χ. η αρχή ο «ρυπαίνων πληρώνει») τα περισσότερα αν όχι όλα τα οικολογικά προβλήματα θα μπορούσαν να λυθούν. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται τα οικονομικά εργαλεία της νεοκλασικής οικονομικής θεωρίας που αποθεώνει την οικονομική μεγέθυνση και υποτάσσει τα πάντα στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Θεωρείται δηλαδή ότι η νεοκλασική οικονομική θεωρία, που δημιούργησε το οικολογικό πρόβλημα και ευθύνεται για αυτό, αν ανακατευτεί στο σέικερ με ολίγη δόση από οικολογία, θα μας σώσει από την περιβαλλοντική καταστροφή...
Το πρόβλημα φυσικά είναι πολύ πιο πολύπλοκο από ότι το παρουσιάζουν οι αναλύσεις της  «πράσινης ανάπτυξης». Έτσι, οι προτεινόμενες λύσεις, ακόμη και αν μπορούσαν να εφαρμοστούν, στην καλύτερη περίπτωση να είχαν επίδραση στα ηπιότερα οικολογικά προβλήματα αλλά σίγουρα δεν μπορούν να έχουν επίδραση σε προβλήματα που συνδέονται με το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, την οικονομίας της αγοράς και τη δυναμική του. Τα προβλήματα του θερμοκηπίου για παράδειγμα, της αποψίλωσης των δασών, της εξαφάνισης των ειδών, της εντατικής γεωργίας, όπως και το «ενεργειακό», που είναι τα σημαντικότερα οικολογικά προβλήματα, δεν μπορούν να λυθούν με «βιώσιμες» οικονομικές πολιτικές και τεχνολογίες.
Η επίλυση των παραπάνω προβλημάτων προϋποθέτει ριζικές αλλαγές, πράγμα αδύνατο στο υπάρχον τρόπο παραγωγής, που ακριβώς παράγει και αναπαράγει αυτόν τον τρόπο εκμετάλλευσης της φύσης και του ανθρώπου. Οι προτεινόμενες επομένως «λύσεις» είναι αποπροσανατολιστικές και έχουν ιδεολογικό χαρακτήρα, δηλαδή να πείσουν ότι είναι δυνατή η αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος στο υπάρχον σύστημα.
Στη κατηγορία της τεχνοκρατικής οικολογίας ανήκουν σήμερα τα Πράσινα κόμματα (στην ελληνική περίπτωση οι Οικολόγοι Πράσινοι), που στη δεκαετία του ’90 βρέθηκαν στην εξουσία στην δυτική Ευρώπη. Χαρακτηριστικό τους είναι ότι αποδέχονται πλήρως τον σύγχρονο καπιταλισμό, όπως εκφράζεται στο οικονομικό επίπεδο με την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και στο πολιτικό επίπεδο με τον αναβαθμισμένο και επιθετικό νέο ρόλο του ΝΑΤΟ (βλ. τη συμφωνία τους για το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας). Το ίδιο είδος τεχνοκρατικής οικολογίας υποστηρίζουν και οι διάφορες ακτιβιστικές ή μη οικολογικές οργανώσεις τύπου Γκρίνπις, που τα στελέχη τους μεταπηδούν με ευκολία σε υπουργικές θέσεις (βλ. Ευθιμιόπουλος, πρώην διευθυντής της Γκρίνπις και μετέπειτα υφυπουργός περιβάλλοντος του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ).

Δεν πρέπει επομένως να εκπλήσσεται κανείς για τη στήριξη που παρέχει ο Φαναριώτης, μέλος των Οικολόγων Πράσινων και πρόεδρος της "Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας", στην φαραωνικών διαστάσεων (για τα δεδομένα της Κέρκυρας) επένδυση της πολυεθνικής Enova για το Αιολικό Πάρκο στον Παντοκράτορα, παρά τα σφοδρά επιχειρήματα που έχουν κατατεθεί για το μέγεθος της οικολογικής καταστροφής. Ούτε προκαλεί έκπληξη ότι η στήριξη των επενδυτικών σχεδίων της εταιρίας, εντάσσεται από τον ίδιο τον Φαναριώτη στη γενικότερη φιλοσοφία σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, τα περιβόητα ΣΔΙΤ[i]. Μονό που τα ΣΔΙΤ στο τομέα της ενέργειας (και όχι μόνο), ένα στόχο έχουν: να ιδιωτικοποιήσουν τη παραγωγή ενέργειας, που έως τώρα είναι μονοπώλιο της δημόσιας ΔΕΗ. Με τραγικές συνέπειες τόσο στη ποιότητα όσο και στην τιμολόγηση των παρεχόμενων υπηρεσιών. 

Παρόλα αυτά, τόσο σε διεθνές όσο και σε τοπικό επίπεδο, φαίνεται να κερδίζει έδαφος η ριζοσπαστική οικολογία, καθώς 20 και πλέον χρόνια μετά τη πρωτοδιατύπωση της έννοιας της «Πράσινης Ανάπτυξης» κανένας δείκτης προστασίας του περιβάλλοντος δεν έχει βελτιωθεί. Η ριζοσπαστική οικολογία δεν εκφράζεται από ένα ενιαίο μόρφωμα αλλά από ένα γαλαξία πολιτικών κινήσεων, πρωτοβουλιών κατοίκων, τοπικών κινημάτων και περιβαλλοντικών οργανώσεων, που αντιλαμβάνονται, σε διαφορετικές αποχρώσεις, ότι η αιτία των περιβαλλοντικών προβλημάτων βρίσκεται στην τυφλή, αδηφάγα και χωρίς όρια επιδίωξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

* Μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια.




[i]  «Η συνεργασία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στην Ελλάδα ενδείκνυται εξαιτίας των πενιχρότατων προυπολογισμών του κράτους ( ΔΕΗ) και της τοπικής αυτοδιοίκησης, για την υλοποίηση μεγάλων έργων και αυτό, είναι αποδεκτό, στα πλαίσια της Πράσινης Ανάπτυξης, όπως χαρακτηριστικά εξηγεί και σε συνέντευξή της που ερωτήθηκε για την Κέρκυρα, η Μαρία Βασιλάκου, στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων». http://www.corfupress.com/news/index.php?option=com_content&view=article&id=7464:2011-02-17-20-10-24&catid=27:2009-05-10-16-29-57&Itemid=179

Βιβλιογραφία:

  • Βλάχου Α.-Γεωργίου Γ., 1999, Σύγχρονη οικονομική θεωρία: μερικά ζητήματα κρίσιμης σημασίας, στο συλλογικό τόμο «Σύγχρονη οικονομική θεωρία: ριζοσπαστικές κριτικές του νεοφιλελευθερισμού», 1999, Τυπωθύτω-Γιώργος Δαρδανός
  • Γεωργιάδης Μ., 06-9-2002, Όνειρα θερινής νυκτός για αειφόρο ανάπτυξη στη σύνοδο του  Γιοχάνεσμπουργκ, http://www.politikokafeneio.com/peribalon/oniro-niktos.htm
  • Γρηγοριάδης Γ., 2005, Εμπόριο δικαιωμάτων αερίων ρύπων, ΚΟΜΕΠ, τ. 3
  • Κουρλιούρος Η., 1993, Θεωρητικές αντιλήψεις για το περιβάλλον και την κοινωνική εξέλιξη, στο συλλογικό τόμο Περιβαλλοντική κρίση, 1993, Σύγχρονη Εποχή
  • Λιοδάκης Γ., 1997, Η σχέση ανθρώπου φύσης και η ιστορική σημασία της εργασιακής θεωρίας της αξίας, Ουτοπία, τ. 26
  • Φωτόπουλος Τ., 26/11/1995-α, Περιβαλλοντισμός και ριζοσπαστική οικολογία, Εποχή
  • Φωτόπουλος Τ., 11/6/1995-β, Οικολογία και οικονομία της αγοράς, Πριν


ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

των Στέλιο Τσιλιούκα και Σωκράτη Τρύφωνα*


Τον τελευταίο καιρό ο καπιταλισμός βιώνει μια από τις χειρότερες κρίσεις στην ιστορία του, τα κέρδη πέφτουν συνέχεια και η αντίδραση του συστήματος είναι η ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων ώστε να αντληθεί και η τελευταία σταγόνα του αίματος μας για να σώσει τα κέρδη του κεφαλαίου, αναζητώντας διαρκώς φρέσκο ζωτικό χώρο για να επεκταθεί διεκδικεί τον δημόσιο και φυσικό πλούτο, από την αγροτική τράπεζα, τα λιμάνια, την γη μέχρι την ενέργεια και το νερό. Η πρόθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει την ΔΕΗ είναι μόνο η μια πτυχή του σχεδίου, παράλληλα η «πράσινη ανάπτυξη» αποπειράται  να δημιουργήσει μια νέα αγορά για επενδύσεις και κερδοφορία με τον ιδεολογικό μανδύα της προστασίας του περιβάλλοντος, σχεδιάζοντας μονάδες παραγωγής ανανεώσιμων πηγών  ενέργειας μεγάλης κλίμακας. Υποστηρίζουμε ότι η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και η πράσινη ανάπτυξη έχουν μοναδικό στόχο την αύξηση των κερδών εις βάρος μας και συγχρόνως ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι τέχνασμα δίχως πραγματικά αποτελέσματα.

               Η αφετηρία της σκέψης μας είναι ότι  σημαντικά ανθρώπινα αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η ηλεκτρική ενέργεια, το πόσιμο νερό και οι μεταφορές αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα στο οποίο πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση. Υποστηρίζουμε ότι οι παραπάνω πόροι πρέπει να ανήκουν στην δημόσια σφαίρα και να είναι δωρεάν ώστε να είναι καλύπτονται οι ανάγκες όλων. Πολλαπλά παραδείγματα δείχνουν περίτρανα ότι όταν τα αγαθά της ενέργειας και του νερού παραχωρούνται από το κράτος στους ιδιώτες, στο βωμό της κερδοφορίας των εταιρειών αυξάνουν οι τιμές με αποτέλεσμα να στερούνται την πρόσβαση σε αυτά τα φτωχότερα στρώματα. Για μας η πρώτη και βασικότερη πτυχή του ζητήματος της ενέργειας είναι η ταξική, γι αυτό απαιτούμε δημόσια και δωρεάν  παροχή σε όλους.

Όσον αφορά της προστασία του περιβάλλοντος πέρα από τις εκπομπές ρύπων και αερίων του θερμοκηπίου πρέπει να ληφθεί υπόψη η προστασία της υγείας των κατοίκων, της πανίδας και της χλωρίδας καθώς και η αισθητική του φυσικού περιβάλλοντος. Τα αιολικά και φωτοβολταικά πάρκα πράγματι δεν εκπέμπουν ρύπους αλλά οι μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις δεν σέβονται τις παραπάνω πτυχές της αειφορίας.

Θα στηριχθούμε στις νέες τεχνολογίες ομότιμων δικτύων για να διατυπώσουμε μια αντικαπιταλιστική αντι-πρόταση στην «πράσινη» καπιταλιστική ανάπτυξη, που δεν θα βασίζεται στις εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας που θα κατέχονται από ιδιώτες και θα εκμεταλλεύονται το φυσικό περιβάλλον, την εργασία και τις ανάγκες μας για να κερδίσουν, αλλά θα αποτελείτε από τοπικά ομότιμα δίκτυα παραγωγών-καταναλωτών ενέργειας στην βάση της συνεργατικότητας, του μοιράσματος και του ολόπλευρου σεβασμού του περιβάλλοντος.   

Η «Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής» όπως περιγράφεται το σχέδιο του ΥΠΕΚΑ είναι προσχηματική και το μόνο που ουσιαστικά διασφαλίζει είναι η εκχώρηση της παραγωγής και εκμετάλλευσης της ενέργειας σε μεγάλα ιδιωτικά κεφάλαια. Το προβλεπόμενο πρακτικό αποτέλεσμα είναι η συρρίκνωση του τομέα της αγοράς της ΔΕΗ στο 65% από το 90% που είναι σήμερα και στην αύξηση της τιμής του ρεύματος.


Ενώ το ζητούμενο είναι η εξοικονόμηση ενέργειας και μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα έπρεπε να τίθεται το θέμα των ΑΠΕ, δε γίνεται καμία αναφορά στην εξοικονόμηση και την καλύτερη διαχείριση των υπαρχόντων συμβατικών μορφών παραγωγής. Οι ΑΠΕ είναι απλά το αντικείμενο της επένδυσης. Υπό αυτό το πρίσμα μπαίνουν μερικά ερωτηματικά κατά πόσο οι ΑΠΕ ως αντικείμενο επένδυσης και μάλιστα μεγάλης κλίμακας, αφοράν μια πραγματικά πράσινη ανάπτυξη.





Συστήματα παραγωγής και διανομής ενέργειας – Μερικά τεχνικά χαρακτηριστικά

Ένα από τα σημαντικότερα θέματα που αφορά την αξιοποίηση της κάθε είδους πηγής ηλεκτρικής ενέργειας, είτε ανανεώσιμης είτε συμβατικής, είναι οι απώλειες λόγω μεταφοράς. Σε ένα δίκτυο διανομής οι απώλειες στις γραμμές μεταφοράς κυμαίνονται μεταξύ 20 – 30%. Το ποσοστό αυτό μπορεί να μεγαλώνει σε απομακρυσμένες νησιωτικές περιοχές.
Το υπάρχον δίκτυο είναι κατά κανόνα ιεραρχικό που σημαίνει συγκέντρωση της παραγόμενης ενέργειας και αναδιανομή. Μια πραγματικά φιλική για το περιβάλλον πολιτική εξοικονόμησης ενέργειας εκτός από τις ΑΠΕ θα έπρεπε να περιλαμβάνει πρωτίστως την αναθεώρηση ενός τέτοιου μοντέλου. Οι επικείμενες επενδύσεις είναι ενταγμένες στο ίδιο ενεργοβόρο σύτημα.
Εξαίρεση αποτελεί το παράδειγμα της Λέσβου[1] που συμπεριλαμβάνει στο σύστημα παραγωγής 3 σταθμούς αιολικής ενέργειας και το οποίο δεν είναι διασυνδεδεμένο στο εθνικό δίκτυο. Να σημειωθεί εδώ ότι ο ένας σταθμός από αυτούς είναι ιδιωτικός, ένας της ΔΕΗ και ένας δημοτικός.

Μια ειλικρινής προσέγγιση της πράσινης ενέργειας θα πρέπει κυρίως να συμπεριλαμβάνει μια συνολική πράσινη πολιτική και μέσα στα πλαίσια αυτής να αξιολογούνται οι εναλλακτικές λύσεις. Στα πλαίσια μιας τέτοιας πολιτικής θα μπορούσε να είναι πιο «πράσινη» η διαχείριση των υπαρχόντων πηγών.

Στον τομέα διαχείρισης της ενέργειας το κυρίαρχο θέμα θα έπρεπε να είναι το αποκεντρωμένο μοντέλο παραγωγής μικρής κλίμακας το οποίο αποδεικνύεται περιβαλλοντικά φιλικότερο από οποιαδήποτε άλλο.
Στα πλαίσια αυτά μιλάμε για Κατανεμημένη Παραγωγή ή Αποκεντρωμένη Παραγωγή, δίκτυα microgrids και Micropower.

Όλοι οι παραπάνω ορισμοί, παρ’ όλο που διαφέρουν σε επιμέρους τεχνικές υλοποίησης, έχουν κοινό σημείο την αποκεντρωμένη μορφή παραγωγής με εγκαταστάσεις μικρής κλίμακας στο χώρο κατανάλωσης. Οι πηγές ενέργειας αυτών των μονάδων είναι συνήθως υβριδικοί συνδυασμοί αιολικών, ηλιακών και άλλων ανανεώσιμων πηγών που μπορούν όμως να συμπεριλαμβάνουν και συμβατικής τεχνολογίας συστήματα παραγωγής (γεννήτριες)

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι μονάδες αυτές είναι συνδυασμένης παραγωγής Θερμικής και Ηλεκτρικής Ενέργειας (Combined Heat and Power CHP)

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτής της παραγωγής κλίμακας είναι η έλλειψη απώλειας λόγω μεταφοράς από το σημείο παραγωγής στο σημείο κατανάλωσης.

Ο βασικός σκοπός είναι η αυτάρκης κάλυψη των αναγκών των κοινοτήτων που τροφοδοτούν, ωστόσο μπορεί να συνδέονται στο ευρύτερο δίκτυο στο οποίο αποδίδουν το πιθανό πλεόνασμα, ή αντλούν από αυτό ενέργεια σε περίπτωση έλειψης.

 

Το παράδειγμα των ομότιμων δικτύων

 

Σε μια μελέτη του παν/μίου του Σαουθάμπτον (http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/4245584.stm) το 2005 με τίτλο Τα microgrids ως ομότιμο δίκτυο ενέργειας (peer to peer energy) ξεκινάει χαρακτηριστικά ως εξής:

Μικρές μονάδες παραγωγής ενέργειας οργανωμένες σε μικροδίκτυα (microgrisds) μπορούν να αλλάξουν το δίκτυο διανομής ενέργειας παρόμοια με τον τρόπο που το διαδίκτυο άλλαξε τις επικοινωνίες.

Το κείμενο παραλληλίζει τα μικροδίκτυα με τα ομότιμα δίκτυα (peer to peer) Bit Torrents. Τέτοια γνωστά δίκτυα είναι αυτά διαμοιρασμού πόρων όπου κατεβάζουμε προγράμματα, μουσική κλπ. Σε αυτά τα δίκτυα ο κάθε υπολογιστής (χρήστης) που συνδέεται αποτελεί ένα (ομότιμο) κόμβο παροχής δεδομένων. Λόγω της μη ιεραρχικής κατανομής τους και των εναλλακτικών διαδρομών που παρέχουν, δεν καταρρέουν ποτέ.

Έτσι και τα μικροδίκτυα ενέργειας ως μικρές κατανεμημένες πηγές παραγωγής που καλύπτουν τις ανάγκες μικρών κοινοτήτων, διασυνδέονται μεταξύ τους και έχουν τη δυνατότητα παροχής ενέργειας στο ευρύτερο δίκτυο.

Οι μονάδες παραγωγής ενέργειας είναι κατά κύριο λόγο ανανεώσιμες πηγές, όχι όμως κατ αποκλειστικότητα. Πηγές ενέργειας μπορούν να είναι μικρές ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά συστήματα, μικρά υδροηλεκτρικά, συστήματα που χρησιμοποιούν φυσικό, αεροστρόβιλοι, ακόμα και συμβατικές μηχανές εσωτερικής καύσης που λειτουργούν ως γεννήτριες.

Το μοντέλο των ομότιμων δικτύων  με κυρίαρχο το παράδειγμα του διαδικτύου, χρήζει γενικότερης μελέτης και πιθανής δυνατότητας αναγωγής του σε άλλους τομείς, τόσο τεχνολογικούς όσο και ευρύτερους. 

 

 

Ανανεώσιμες πηγές δεν σημαίνει απαραίτητα φιλικές προς το περιβάλλον

 

Οι ανεμογεννήτριες παρουσιάζονται ως φιλικές προς το περιβάλλον πηγές ενέργειας λαμβάνοντας υπ’ όψη τους ρύπους κατά τη λειτουργία τους. Δεν έχει ληφθεί υπ’ όψη το περιβαλλοντικό κόστος κατασκευής τους. Ειδικά στην περίπτωση των θαλάσσιων αιολικών πάρκων που απαιτούν εκατοντάδες μέτρα μεταλλικούς πυλώνες και τεράστιες ποσότητες μπετόν καθώς και την ενέργεια για τη μεταφορά και εγκατάστασή τους, είναι συζητήσιμο κατά πόσο το συνολικό ενεργειακό ισοζύγιο είναι θετικό όσον αφορά την καθαρή ενέργεια που αποδίδουν. Ιδιαίτερα αν η λειτουργία τους είναι ενταγμένη σε κεντρικά δίκτυα διανομής και όχι αποκεντρωμένα, τότε είναι πιθανόν να πρόκειται για ρυπογόνες περιβαλλοντικά λύσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ δεν κατασκευάστηκε αλλά ούτε καν συντηρήθηκε με ίδια κεφάλαια κανένα αιολικό πάρκο και όλα έγιναν με επιδοτήσεις.

 

Για κάθε τεχνολογία παραγωγής υπάρχουν έμμεσες και άμεσες εκπομπές ρύπων. Οι έμμεσες εκπομπές είναι εκπομπές ρύπων κατά τη διαδικασία κατασκευής της μονάδας, αναζήτησης και μεταφοράς των πηγών ενέργειας. Επιπρόσθετα, περιβαλλοντικά οφέλη που προκύπτουν από την μείωση των απωλειών στις γραμμές μεταφοράς ένεκα της σωστής χωροθέτησης των σταθμών κατανεμημένης παραγωγής σε σχέση με την τοποθεσία και δυναμικότητα, μπορεί να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο το περιβαλλοντικό ισοζύγιο της κατανεμημένης παραγωγής.[2]

 

 

 

 

*Ο Στέλιος Τσιλιούκας και ο Σωκράτης Τρύφωνας είναι μέλη της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια

Πηγές:



 




[1] ΚΑΤΑΝΕΜΗΜΕΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΕ ΝΗΣΙΩΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

Σ. Γιαννούλης, Η. Πολατίδης και Δ. Χαραλαμπόπουλος
Εργαστήριο Διαχείρισης Ενέργειας, Τμήμα Περιβάλλοντος, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

[2] «Μελέτη Προβλήματος Κατανεμημένης Παραγωγής στα Συστήματα Ηλεκτρικής Ενέργειας»
των φοιτητών του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών
Λάμπρου Λάζαρου του Ιωάννη, Σταφυλιά Σπυρίδωνα του Θωμά


Κάλεσμα Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια καλεί σε σύσκεψη για την ανάληψη κοινής δράσης ενάντια στη κατασκευή Αιολικού Πάρκου στον Παντοκράτορα.
 
Το κάλεσμα απευθύνεται στις περιβαλλοντικές οργανώσεις του νησιού, στις δημοτικές και περιφερειακές παρατάξεις της Αριστεράς, σε εργατικά σωματεία, σε τοπικές κινήσεις και συνελεύσεις, σε πολιτιστικούς φορείς και σε κάθε άτομο που επιθυμεί να αποτρέψει ένα ακόμη περιβαλλοντικό έγκλημα στο νησί.
 
Η σύσκεψη θα πραγματοποιηθεί τη Τρίτη 22/2 στις 8 μ.μ. στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου.